ماه شعبان و فرصت های آن رو به اتمام است و ماه خدا بی قرار حلول. بهار قرآن ، ماه خدا ، ماه خود خدا. اما مگر باقی ماه ها و روزها از آن کیست که این یکی از خود خدات. کسی می گفت خدا همه ی روزها و ماه ها را با این که از خود او است به نام بندگانش کرد تا این ماه عظمت خود را داشته باشد. پاسخی برای آنان که در این زمانه هنوز کوس بی خدایی سر می دهند با این که در اعماق وجدان خفته شان وجودش را باور دارند و از سر لجاجت باز انکارش می کنند.
به نظر من انکار خدا تنها به آوردن دلیل و مدرک علمی برای اثبات تصادفی بودن دنیا و زندگی بدون معاد نیست. این تنها یک وجه از انکار ذات باری تعالی است که باورمندان به این نظر خود را دگر اندیش دانسته و ما آن ها را کافر می دانیم.
وجه دیگر در میان دین ران و دین مدارانی است که ظاهری خدای باور اما باطنی غیر خدایی دارند. به راحتی دروغ می گویند ، حرام خدا را حلال و حلالش را حرام دانسته و از هیچ ظلم و ستم برا ی رسیدن به هدف های دنیایی خود دریغ نمی ورزند.
باید سلام کرد بر ماه خدا و پناه به خدا برد از شر دین مداران بی دین و
از خدا بخواهیم ما را از این قوم قرار ندهد.
از خدا بخواهیم توان بهره مندی از فرصت های این ماه را بیابیم.
حال که میهمان خداییم فرصت را غنیمت دانیم .
دم غنیمت شمر ای دوست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر