یک پیروزی برای تمام شکست ها

تارنمای فدراسیون جودو را هربار که نگاه می کنم دردی به دردهایم افزوده می شود. باورم می شود هنوز به اول راه هم نرسیده ایم و بنا به همین دلیل هر چه قدر خوشحالی می کنم برای پیروزی های اخیر، درمانی اما برای این دردهایم نیست. تنها مرجع رسمی جودوی کشور است اما دیرتر از هر منبع دیگری به روز می شود.

وقتی تصویر مسوول روابط عمومی فدراسیون را در کنار تاتامی مسابقات جهانی دیدم که از همه جا و از هر مرجع دیگری نزدیک تر به این رویداد بزرگ قرار دارد، دلم قرص شد که این بار بیش از همیشه در باره مسابقات و دلاوران تیم خواهیم دانست. چندین بار سایت فدراسیون را مرور کردم اما افسوس، غیر از خبری کوتاه و مختصر نه تحلیلی و نه هیچ چیز دیگری راجع به افتخار آفرینی در چنین رخدادی سترگ.

براستی چه چیزی مهم تر است برای این مجموعه که باید به آن پرداخته شود؟

اخبار باخت که یا قرار داده نمی شوند و یا برداشته می شوند، انگار ما از ابتدا در این وزن ها نماینده ای نداشته ایم. مصلحت تا اینجا هم در پی ماست و دست از دامان ما بر نمی دارد. صحبت تنها از اخبار است و اگر درباره منابع و مطالب فنی و یا دوره های مختلف و دیگر موارد بخواهیم حرفی به میان آوریم که هیچ برای گفتن و شنیدن وجود ندارد. هنوز بر این باور هستیم که شکست های مان را پنهان کنیم، همچنان که حکومت مردان مان می کنند. مصلحت است کاستی ها را بپوشانیم تا همگان ندانند و آبروی مان حفظ شود، غافل از این که سرانجام این مصلحت اندیشی دامان همه را به پلیدی می کشاند که کشانیده است.
خوب است که در یکی از وزن ها قهرمان جهان شدیم و مقام چهارم دنیا را فتح کردیم اما چگونه می توان این وضع را تکرار کرد؟ آیا اطمینان داریم سال آینده بتوانیم یکی از این مدال ها را دوباره کسب کنیم؟ من به شما می گویم درصد این که این شانس را داشته باشیم که با سه شرکت کننده که هیچ با یک تیم ده نفره از مردان و زنان، دومدال که هیچ، یک مدال کسب کنیم، با تمام آمادگی ها و صلاحیت ورزشکاران، کمتر از پنجاه درصد است. نگاهی بیاندازیم به رقیبان مان و ببینیم برای کسب پیروزی چه ها کرده اند. کشور آلمان را به طور مثال که امروز افتخار می کنیم فراتر از آن ایستاده ایم، نگاهی به پیشینه اش بیاندازیم و ببینیم برای پیشرفت جودو در کشورشان چه کرده اند. از نظر نگارنده رسیدن به روزهای خوب تنها با افزایش تعداد ورزشکاران کودک و نوجوان و تامین منابع آموزشی، عملی است و نباید با مدال آوری چنین انتظاری داشت، زیرا کسب قهرمانی تنها یکی از اهداف هر سازمان ورزشی است.

سایه اسرائیل را هم نباید بر سر قهرمانی های مان فراموش نکنیم و باور کنیم اگر قرعه جور دیگری درآید، شاید حتا فرصت تجربه اندوزی در میدان جهانی هم برای ما فراهم نشود. او در کمین ورزشکاران ماست و هر سال و هر دوره با قدرت بیشتری به صحنه می آید و ما همچنان به دلایل مختلف توان فرستادن یک تیم کامل را هم به مسابقات جهانی نداریم، اما مفتخریم که در جای چهارم دنیا ایستاده ایم. این خود به تنهایی خوب است و شایسته تقدیر و احترام اما باید به فکر فردا بود. فردایی که به زودی می رسد؛ همان فردایی که از پس مدال های گذشته مان آمده بود و سال ها ما را در کسب دوباره طلای جهانی مقهور نگاه داشته بود.

مدال های امروز نتیجه تلاش و مداومت های چندین ساله ورزشکاران و مربیان و البته مدیرانی است که حضور در مسابقات را برای همان تیم دو نفره کشورمان فراهم ساختند و با تمام نا امیدی در پی ساخت فردای بهتری برای جودوی ایران بودند. بر بالای تارنمای فدراسیون این شعار که ما جودو را به روزهای خوبش بازمی گردانیم خودنمایی می کند. امروز که پس از سال ها دوباره پرچم ایران عزیز بر صدر صحنه جهانی به اهتزاز درامده است و خوشحالیم، باور نداشته باشیم که این مهم را به انجام رسانده ایم و تمام. خلاصه کلام این که تا رسیدن به روزهای خوب راه زیادی باقی مانده است.