یازده سال از روز ۸۸/۸/۸ می گذرد. امروز خیلی ها خیلی آرزوها داشتند همانطور که آنروز. آنروز ما همچنان سعی می کردیم امیدمان را زنده نگه داریم. هنوز امید داشتیم. امروز روزنه های امیدمان زنگار بسته و یکی یکی بسته می شوند. آنروز مشغول تهیه فیلمی کوتاه بودم و امروز سرگرم تماشای فیلم بلند زندگی ام.
تا ۱/۱/۱ فاصله زیادی نیست اما تا ۱۱/۱۱/۱۱ و آرزوهای آن روز، آرزوهای زیادی باقیست. اگر آرزو هست پس امید هم وجود دارد.
