هر شخص در دوران زندگی آرزوهایی دارد. ممکن است در گذر زمان و تغییر در حالات و روحیات او آرزوهایش نیز رنگ عوض کنند. در هر حال اما آرزوهای هر شخص نشان دهنده خواسته های درونی و دغدغه های اوست.
بی شک آرزوهای انسان های متفاوت با توجه به اندازه بزرگی شان متغیر است. مثلن آرزوی آدمی در حد و اندازه ای چون من، در برابر آرزوی آدمی در حد و اندازه قوی ترین مردان ایران خیلی کوچک تر به نظر می رسد!
شاید هم اینطور نباشد.
من از آرزوهای دیگران مطلع نیستم به جز آن ها که خودشان آرزوهایشان را بر ملا می کنند. مثلن آرزوی تازه رییس دولت اصول گرایی درباره تحریم بنزین و آن را مقایسه کنید با آرزوی رییس دولت اصلاحات که خروج ناو ها و نیروهای امریکایی از خلیج همیشه فارس بود.
در میان آرزوهای نیاکان سرزمین ما ،از آرزوهای کوروش کبیر در رفع قحطی و دروغ گرفته تاآرزوی امیر کبیر میان بخارهای حمام فین ، آرزوی جمال الدین واعظ در دوران مشروطه که بر سر منبر از مردم خواسته بود قانون را هجی کنند و آرزوی شیخ فضل اله بر سر دار و مدرس در شب وصال یار، گرفته تا آرزو های مصدق و جلال و شریعتی و بازرگان و چمران و همت و باکری و صیاد ، همه و همه عمل به قانون و پیشرفت و ترقی ملت ایران را در نظر داشته اند.
این روزها همچنان از آرزوهای کاندیداهای معترض و مردم همیشه در صحنه ای که پس از انتخابات کسی پاسخگویشان نبود و آرزوی مادران زندانیان بی گناه و آرزوی شهیدان راه حق و آزادی گرفته تا حتا آرزوی مخالفان ایشان ،آرزوی همگانی و مشترک ایشان همانا استقلال و آزادی ملت ایران و عمل به قانون است. به قول شاعر اما هر کسی از ظن خود شد یار من.
وآرزوی همیشگی من زندگی بدون دروغ بوده است .
امروز اما به نظرم آرزوی همگان ظهور منجی عالم بشریت باشد، حتا آنان که به ظاهر حضورش را انکار می کنند به ظهورش دل بسته اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر