سیاست استعفا یا استعفای سیاسی

    استعفای رسول خادم با آن سیاق نگارش، ذهن را ابتدا می برد جایی حوالی نامه نگاری های عوامانه ی رییس دولت پیشین. نماینده شورایی که در گذشته پشت سر کسی ایستاد که امروز اصول نظام را به چالش کشیده، آیا حالا در تلاش است چند قدمی هم از وی پیشی بگیرد؟ بی محابا وارد یکی از خطوط قرمز نظام می شود و با کنار کشیدن خود، دولت را در برابر ملت و قهرمانانش قرار می دهد؛ دولتی که این روزها آماج حمله های فراوان از خودی و غیر خودی است.

    با آن که سخن او حرف حساب به نظر می رسد و مردم پسند، اما زنگار سیاسی ای که بر خود نشانده نیت گوینده را فاش نمی گوید. اظهار نظرها نیز بر این ابهام می افزایند تا آن جا که پهلوان لازم می بیند برای توضیح عمل خود بیانیه صادر کند.

    او قهرمانی است که سیاست و جامعه شناسی خوانده و بیش از دیگر ایشان که از دنیای سیاست تنها سودای آن را به سر دارند، این وادی را می شناسد. دیپلماسی را آموخته و در بیانیه اش هم معلوم می شود که بر خلاف رییس دولت پیشین، می داند چه می گوید. او درد کشتی دارد و تنها از جانب خانواده ی مطبوع خود دست به قلم شده، اما نیک می داند سخنش از زبان خیلی های دیگر نیز هست که نه چتر حمایتی او را دارند نه جسارتش را. گواه کلام آن که چند نفر را می توان سراغ گرفت این چنین بی پروا سخن سر دهند و رسانه های خبرساز کمتر از منافق و محارب را بر ایشان نسبت داده باشند. حال آن که برای یاری قهرمان، بسیج شده و وصله ی کمبود بودجه ی دولتی را بر استعفایش دوخته اند. براستی اگر می شود این سان کلام را از دوستان برتابید، چرا نمی شود سخنان رییس جمهوری را هم با همین مقیاس شنید و تحلیل کرد؟

   طبق نظر خادم کسی قرار نیست رژیم اشغالگر قدس را برسمیت بشناسد، بلکه درخواست می کند تنها مسوولیت این امر را از گرده ی قهرمانان برداشته و به دست دستگاه دیپلماسی بسپارند. اگر چه این سخن هم بر مذاق سرداران خوش نمی آید، اما ایشان نیز او را تکفیر نمی کنند. از زبان خود می گویم راه دیگر این است که تیم های ملی تنها برای مسابقات آسیایی مهیا شوند و از اساس عطای المپیک و رقابت های جهانی را به لقایش ببخشیم. خادم پاره ای از مسابقات بین المللی را که در تمامی آن ها ورزشکاران رژیم صهیونیستی نیز حضور دارند برشمرده و شوربختانه آمار آن ها روزافزون است. 

   در جودو که نگارنده پیگیر اخبار آن در سطح جهان است امروز مشاهده می شود در رقابت های مطرح دنیا، در برخی از وزن ها حتا بیش از یک نماینده از این رژیم حضور دارند. حال این سوال مطرح می شود که براستی تا کجا می توان این گونه ادامه داد؟ امروز که رسولی آمده تا بنا بر هر دلیل پیام آور این  درد مشترک، که تنها دست به گریبان کشتی هم نیست باشد، بد نمی شود اگر مدیران دیگر رشته های ورزشی هم حتا به اشاره ای کوچک، با او هم صدا شوند.

   تا امروز آن قدر ورزشکاران دست چندم صهیونیست ها در گذر کنار کشیدن های پهلوانان ما در صحنه های مسابقات به مدال رسیده و باز فریاد مظلومیت سر داده اند که همچنان تحریم ما بر ایشان خوشایند تر می نماید و از این بابت شکرگزارند. اینک ماییم و بیداد مظلومیت کودکان فلسطین که از دهان پهلوانان سرزمین مان سر داده می شود و امید که روزی داد هر دو بستانیم.