طبق معمول صبح زود برای ورزش صبح گاهی رفتم ورزش گاه . دیدم عده ای از دوستان پشت در ورزش گاه ایستاده اند . تعجب کردم تا به حال ندیده بودم در ورزش گاه این موقع بسته باشد. جلوتر که رفتم متوجه بحث شان شدم . نگهبان می گفت دستور سازمان تربت بدنی است که به خاطر آلودگی هوا ورزش گاهها بسته باشد و از ورود ورزش کاران جلوگیری شود. راستش اول کمی ناراحت شدم اما زود خودم را کنترل کردم و وقتی دریافتم فایده ای ندارد و این در باز نخواهد شد دست از پا درازتر بازگشتم خانه.
مسئله آلودگی هوا از همان دست گرفتاری هایی است که در هر کشور ابتدا حکومت مسئول کنترل آن است و سپس مردم درست مثل کنترل جمعیت. هر چه فکر کردم ورزش کردن یا نکردن عده ای در صبح گاهان چه ارتباطی می تواند با آلودگی هوا داشته باشد و یا کمکی به رفع آن نماید و یا از بیماری جلوگیری نماید پاسخی درنیافتم. اما در هر حال مثل بسیار چیزها که این روزها می بینیم و سرمی جنبانیم و دم برنمی زنیم باید بپذیریم و دم برنزنیم که این خواست خسروان است.
سال هاست گوشمان پر شده از خطر آلودگی هوا که پایتخت را تهدید می کندو مسئولان تنها به نصیحت مردم در بیرون نیاوردن ماشین هاشان و اجرای طرح های ترافیک بسنده کردنداما آیا براستی چاره این مشکل این هاست. همه روزه صبح های زود کافی است به خیابان بیایید و ماشین های حمل و نقل عمومی از قبیل سرویس اداره ها ،اتوبوس های شرکت واحد و مینی بوس های خطی را ببینید که چگونه هوای شهر را دودباران می کنند و در این میان چه فایده که دیگر مردم خودروهای شخصی شان را بیرون بیاورند یا نیاورند.
چند سال است دولت با شهرداری بر سر تامین بودجه مصوب نوسازی ناوگان حمل و نقل عمومی اختلاف دارد و به جای آن هر از چند گاهی با تعطیل نمودن پایتخت به این بهانه با این مشکل مقابله می نماید.
کسی چه می داند شاید این مشکل هم همچون مسئله کنترل جمعیت که به تازگی معلوم شد آن گونه که دیگران می پنداشتند نبود و برنامه تازه دولت در کنترل جمعیت با برنامه ریزی در ازدیاد جمعیت مقارن گشت، برای کنترل آلودگی هوا نیز راه حل های تازه ای مکشوف گردیده و ما بی خبرانیم که از جمله آن مقابله با ورزش صبح گاهی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر